گاهی به لباس دشمن و گاهی دوست
یک مرتبه تند و بار دیگر خوشخو ست

او شهر هزار آینه ی تودرتو ست
"از کوزه همان برون تراود که در اوست"

شبیه نسبت قالی به آب و رنگ و نقوش
گره زده به تو من را خیال آن آغوش

کنار من که نباشی جهانم آشوب است
غیاب چهره ی خورشید و ماه هم خاموش

فقط نه این که منم مست عطر گیسویت
فتاده اند به هر سو ستارگان بی هوش

به یاد چشم سیاه تو، آسمان ابری
به جستجوی تو در آسمان، من آبی پوش

همین که طعم لبت طعنه زد به تاکستان
شراب و مزه و ساقی و پیک و کوزه به جوش

جهنم است سزای هر آنکه می بخورد
چه باک! مشتعلم! شعله خوار و آتش نوش

از حسین زحمت کش عزیز به خاطر نظر سازنده ش در اصلاح برخی نقاط این شعر تشکر می کنم.