تصور کن:
درختاني در مه فرو رفته را
با انتهايي ناپيدا
و با آبشاري که دعوتت مي کند
تا برهنه شوي
خودت را ميان امواجش پرت کني
و بي اراده
با جريانش
راهي شوي
به سويي که ....
همه نا آشنائي است!

شايد سرت به سنگ بخورد
شايد سفري رويائي در پيش رويت باشد
شايد در ميانه راه کوفته و درهم شوي
شايد هم نشوي
شايد
شايد
و بسا شايد هاي ديگر

اما اگر زنده بماني
چيزي بزرگ به دست آورده اي:
خاطره اي خوش
از يک ماجراجويي گيج کننده!

و تابلوي همين طبيعت است،
عشق:
با دعوتي که
انتهايش را نمي توان گمانه زد.