کسی ز گمشده‌ی شهر من سراغ نداشت
چه شهر کلبه‌ی ویرانه‌ای که باغ نداشت

اگر درخت حقیقت مرا ز خود رانده‌ست
تحمل تن ننگین یک کلاغ نداشت

از ابتدای وجودم میان یک عدمم
چرا که خانه‌ی تاریک من چراغ نداشت

خطاب سوی تو کردم کمک، کمک ای عشق
ولی ز بخت بدم او دل و دماغ نداشت

همیشه گشتم و گشتم میان مردم شهر
برای درک حقیقت کسی فراغ نداشت

به زهر تلخ حقیقت قسم که پژمردم
کسی ز گمشده‌ی شهر من سراغ نداشت

از گوهر آب آمدی پاک و زلال

همبستر خواب آمدی تا به خیال

گر سوختن مرا نداری طاقت

همناله‌ی نی ز درد عشاق بنال