وقتی که چنگال غربت در تاریکی شب های بی ستاره

خاک های گوری را

زیر و رو می کند

و تو خودت را به حماقت زده ای

که شاید روزنه ای از این گور به گور دیگری باز شود

و صدای مبهم نعش پوسیده ی همسایه

قفل بسته ی این گوش های خودخواه را

بگشاید

و پرده های غبار گرفته ی آن

که در حسرت باد پوسیده اند

با طنین نحیف آن صدا به رقص در آیند

ولی جوابی جز دریغ دریافت نمی کنی

آنگاه است که

از اوج درد

و از خستگی این همه چشم بی گوش

خوابت می برد

و در خواب می بینی که

بر قبری گریسته ای که مرده ای در آن نیست

کلمات کلیدی : نو